Με έκταση μόλις 22,4 τετρ. χλμ., το Μεγανήσι μετράει περισσότερα από 30 χιλιόμετρα εξωτικών ακτογραμμών και τα χρωστάει όλα στο ιδιότυπο σχήμα του.
Στα νότια είναι μια απλή στενόμακρη νησίδα, ιδανική για να ξεγελαστείτε ότι διασχίζετε περπατώντας το Ιόνιο. Στα βόρεια, η γη πλαταίνει και με τις άκρες να χωρίζονται σε ποικιλόμορφα τμήματα που βυθίζονται στη θάλασσα, δημιουργεί φυσικά λιμανάκια που θυμίζουν φιόρδ, γαλήνιες γνωστές και ανεξερεύνητες παραλίες.
Στο μεγαλύτερο νησί των Τηλεβοΐδων (σ΄ αυτά ανήκει και ο Σκορπιός), οι ακτές είναι αμέτρητες. Αλλες με βράχια κι άλλες με τα πεύκα να βρέχονται απ’ το κύμα, οι περισσότερες με λευκή χοντρή άμμο και ψιλό χαλίκι να κάνουν αντίθεση στα πρασινογάλανα νερά, είναι φτιαγμένες για σένα που όλο τον χρόνο έκανες υπομονή ελπίζοντας σε αυτήν ακριβώς την ηρεμία.
Αλλά που απολαμβάνεις και την αίσθηση πως βρίσκεσαι κάπου «σημαντικά», κάπου που πολλοί θα ήθελαν να βρίσκονται μαζί σου. Και δεν χρειάζεται να είσαι γαλαζοαίματος ή να σε αναγνωρίζουν άγνωστοι. Το Μεγανήσι είναι ακόμα προσιτό για όλους, με πολυτελείς βίλες αλλά και φροντισμένα οικονομικά δωμάτια, και κάτι ανάλογο ισχύει και για φαγητό.
Το φεριμπότ από το Νυδρί της Λευκάδας ακριβώς απέναντι, χρειάζεται λιγότερο από μισάωρο για να σε μεταφέρει στο Βαθύ, στο βόρειο μέρος. Αυτό είναι το κυρίως λιμάνι του νησιού, ένα παραδοσιακό ψαροχώρι που απλώνεται στον μυχό του όρμου, με ταβερνάκια που μοσχομυρίζουν ούζο και θαλασσινό μεζέ και τα σκάφη μπροστά σου να σε εμπνέουν τουλάχιστον για μεγάλα όνειρα. Ή να σε κάνουν να νιώθεις πως δεν χρειάζεσαι τίποτε απολύτως παραπάνω.
Και θυμήσου πως πίσω από τα πολυτελή γιοτ και τους διάσημους επισκέπτες κρύβεται μια πανάρχαια ιστορία: το Μεγανήσι κατοικείται από τη Νεολιθική εποχή και αναφέρεται πρώτη φορά από τον Ομηρο στην Οδύσσεια. Η ιστορία του συμβάδιζε πάντα με της Λευκάδας. Κορίνθιοι, Ρωμαίοι, Βενετοί, Φράγκοι, Οθωμανοί, Γάλλοι, Ρωσοτούρκοι και Αγγλοι πέρασαν από δω πριν το νησί ανακηρυχθεί ελληνικό το 1864. Δεν θέλεις ήδη να το γνωρίσεις περισσότερο;
Από το Βαθύ θα πάρεις οπωσδήποτε μια μέρα κάποιο καΐκι που θα σε οδηγήσει σε ολόδικές σου παραλίες αλλά και στις θαλάσσιες σπηλιές όπως του Γιοβάνη, του Δαίμονα και τη μεγαλύτερη «ατραξιόν» απ’ όλες, εκείνη του Παπανικολή: οι ντόπιοι θα σου πουν πως ήταν το κρησφύγετο του θρυλικού υποβρύχιου στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στο Βαθύ θα βρεις και το μοναδικό ταξί του νησιού, κι αν όχι το όχημα αυτοπροσώπως, το τηλέφωνο του οδηγού του στους στύλους της ΔΕΗ. Ερθεις δεν έρθεις με το δικό σου αυτοκίνητο πάντως, υπάρχει καλή συγκοινωνία αλλά το καλύτερο μέσο μεταφοράς παραμένουν τα βαρκάκια.
Δύο παραδοσιακοί οικισμοί, επίσης στο βόρειο μέρος, ομορφαίνουν κι άλλο το καλοκαιρινό σου κάδρο μέσα στο καταπράσινο νησί. Πάνω από το Βαθύ, το Κατωμέρι θυμίζει γειτονιά από τα παλιά με πέτρινα σπίτια, μικρά μαγαζάκια αλλά και μπαρ για όσους δεν λένε «όχι» στη νυχτερινή ζωή.
Τη μέρα πάντως, από εδώ θα κατηφορίσεις για τον διάσημο Αθερινό, να δεις τα τιρκουάζ νερά που θυμίζουν γυάλινη επιφάνεια έτσι ατάραχα όπως στέκονται. Το Φανάρι με την ωραία βοτσαλωτή αμμουδιά, το Πόρτο Ελιά και το Λιμονάρι είναι παραλίες στον δρόμο σου και πρέπει σίγουρα να τις αναζητήσεις.
Ο τρίτος οικισμός, το Σπαρτοχώρι, και πρώτη στάση για το φέρι μποτ, εκτός από τα νησιώτικα σοκάκια του έχει το προνόμιο της πανοραμικής θέας στον Σκορπιό και τα παράλια της Λευκάδας και ένα πανέμορφο λιμανάκι από κάτω του, τη Σπηλιά, γεμάτο συνήθως από σκάφη και ιστιοπλοϊκά σαν να είναι στημένα για φωτογράφιση.
Ο Αϊ-Γιάννης, το Πασουμάκι, τα Αμπελάκια και η Λουτρολίμνη η Μπερέτα είναι επίσης μερικές παραλίες που θα σου προτείνουν όσοι έχουν πάει στο Μεγανήσι, μόνο που εδώ το θέμα είναι να ανακαλύψεις μόνος σου άλλες τόσες για να ‘χεις να τους λες.
http://www.thebest.gr/