«Η γενική θεωρία της σχετικότητας»
Διήγημα της Χρυσούλας Σ. Γεωργούλα
Από την πρώτη τάξη του Γυμνασίου, με το ζόρι έπιανα τη βάση στα μαθηματικά και, αν δεχτούμε πως υφίσταται η ταξινόμηση των διανοιών σε θεωρητικές και θετικές, εγώ έκλινα προς τις πρώτες. Όταν έβλεπα τον κ. Μάτο, τον μαθηματικό, να διασχίζει τον μακρύ διάδρομο του ισογείου του Γυμνασίου Αντίστας με προορισμό την τάξη μου, ένιωθα ένα ανακάτεμα να σκαρφαλώνει από τον οισοφάγο στον ουρανίσκο, και δεν ήταν λίγες οι φορές που, προτού βγει ο λαδί κατάλογος από τον μαύρο χαρτοφύλακα, ζητούσα άδεια να τρέξω στην τουαλέτα για να αδειάσω το ανύπαρκτο περιεχόμενο του στομαχιού μου. Σωματοποιημένο άγχος διέγνωσε ο γιατρός, τεράστια κενά στην ύλη αποφάνθηκε ο Μάτος , τεμπελιά είπε ο πατέρας.
Την ώρα της φυσικής παρακολουθούσα τους τύπους, που αράδιαζε ο Σταθόπουλος στον πίνακα, με την απορία της αγελάδας που βλέπει το τρένο να περνά, και είχε στ’ αλήθεια περάσει για μένα προ πολλού το τρένο των θετικών επιστημών. Ας είναι καλά το Φιλολογικό Τμήμα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, όπου αρίστευσα και όπου εκπόνησα την διδακτορική μου διατριβή με θέμα «Οι συνυποδηλώσεις του κατηγορήματος στην κύρια πρόταση» και φυσικά το ελληνικό δημόσιο, όπου υπηρετώ πάνω από δέκα χρόνια.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, για το χατίρι της Αναστασίας, που επιμένει πως δεν γνώρισε άντρα σοφότερο από μένα, και που ως ξανθή κομμώτρια δεν μπορεί να αντιληφθεί πως δεν προστίθενται πατάτες με φασόλια και μετοχές με δυνάμεις και πως, όντας φιλόλογος, αδυνατώ να διδάξω φυσική στο σπλάχνο της, τον Νικολάκη, κατάντησα σαράντα ετών γαϊδούρι να προσπαθώ να εξηγήσω στο δεκαπεντάχρονο νιάνιαρο τη γενική θεωρία της σχετικότητας.
Ρίχνω μια πλάγια ματιά στο κακογραμμένο βιβλίο της φυσικής που με περιμένει απειλητικό στο γραφείο του μικρού και ξεκινάω με αβέβαιη φωνή.
«Καλό μου παιδί, ο κόσμος που μας περιβάλλει αποτελείται από αντικείμενα και κάθε αντικείμενο έχει μάζα. Το κατάλαβες»;
«Μάλιστα, κύριε Γιώργο».
Με την άκρη του ματιού βλέπω τη Νατάσσα να βγάζει το κεφάλι από την πόρτα της κουζίνας, που βρίσκεται απέναντι και διαγώνια από το δωμάτιο του μικρού, και να μου στέλνει ένα φιλί. Βαραίνει η ατμόσφαιρα από το μοσχοκάρυδο που ρίχνει η αγαπημένη μου στα σουτζουκάκια που μου αρέσουν. Αυτή η γυναίκα με τρελαίνει. Της έταξα για το βράδυ έξοδο στην «Μπαρμπαρέλλα», το σκυλάδικο της γειτονιάς, όπου τους τελευταίους πέντε μήνες καταθέτω με πόνο ψυχής το μισό μου δεκαπενθήμερο, με ανταμοιβή την πλουσιοπάροχη αγκαλιά της, που είναι, μεταξύ μας, σκέτος φούρνος. Τα περισσότερα βράδια το πεδίο είναι ελεύθερο, αφού ο Νικολάκης μένει με τον ακατονόμαστο, όπως αποκαλεί η Νατάσα τον πατέρα του παιδιού της και πρώην σύζυγό της.
«Η μάζα ενός σώματος είναι το μέτρο της αδράνειάς του και αδράνεια είναι η δύναμη που χρειάζεται να ασκήσει κάποιος για να το μετακινήσει. Είναι δηλαδή πολύ εύκολο να στείλεις μια μπάλα στο απέναντι μπαλκόνι αλλά και να σπάσεις τα δάχτυλα του ποδιού σου αν προσπαθήσεις να κλοτσήσεις μια σφύρα με τον ίδιο όγκο».
«Δηλαδή η σφύρα έχει μεγαλύτερη μάζα από μια μπάλα ίσου όγκου»;
«Μπράβο, Νικολάκη». (Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω κι εγώ.)
«Φαντάσου λοιπόν, Νικολάκη, πως το σύμπαν είναι μια επίπεδη μεμβράνη σαν το Sanitas Foil, πάνω στην οποία τοποθετούμε ένα σώμα στο μέγεθος της σελήνης».
«Μάλιστα, κύριε Γιώργο».
«Η σελήνη είναι πολύ ελαφριά για να αλλάξει την επιφάνεια της μεμβράνης. Αν τώρα τοποθετήσουμε στο πεδίο ένα βαρύτερο σώμα, δηλαδή μία γη, τότε η ελαστική μεμβράνη θα παραμορφωθεί και η ελαφρύτερη σελήνη θα μετακινηθεί προς το μέρος της γης. Το κατάλαβες;»
«Μάλιστα, κύριε Γιώργο»
«Κάνε μου το σχήμα. Μπράβο, Νικολάκη. Η μετακίνηση του ελαφρύτερου σώματος προς το βαρύτερο δεν οφείλεται στην έλξη που ασκεί το ένα στο άλλο, αλλά στη μεταβολή που προκάλεσε η παρουσία τους στο χώρο. Αν εφαρμόσουμε δε μια δύναμη στη σελήνη, τότε αυτή θα κινηθεί γύρω από τη γη όχι εξαιτίας της έλξης, όπως έλεγε ο Νεύτωνας, αλλά λόγω της αλλαγής που υφίσταται ο χώρος από την παρουσία των δύο σωμάτων, και η τροχιά της κίνησης θα είναι καμπύλη, επειδή είναι η συντομότερη δυνατή στον τρισδιάστατο χώρο και η οικονομία χαρακτηρίζει την τελειότητα με την οποία λειτουργεί ο κόσμος μας. Δες στη λογοτεχνία πόσο σημαντικό είναι να τσιγκουνεύεσαι τις λέξεις και όπου η φλυαρία είναι μεγάλο μειονέκτημα και κινδυνεύει κάποιος γράφοντας να χαρακτηριστεί φαφλατάς και καλύτερα είναι να σου βγει το μάτι παρά να σου βγει το όνομα στο σινάφι μας. Έτσι, ο Άλμπερτ απέδειξε ότι τα σώματα κινούνται σαν ηθοποιοί που αλλάζουν τη σκηνή και στη συνέχεια το αλλαγμένο σκηνικό τροποποιεί την κίνηση των ηθοποιών-σωμάτων. Με βάση τα παραπάνω απέδειξαν ότι το φως για λόγους οικονομίας κινείται σε καμπύλες τροχιές και έτσι παρατηρείται το φαινόμενο της συμπλησίασης δύο αστέρων στον ήλιο όταν έχουμε έκλειψη ενώ στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Το κατάλαβες, Νικολάκη;»
«Όχι τόσο καλά το τελευταίο».
«Δεν πειράζει. Αυτό αποτελεί το αντικείμενο της έρευνας των επιστημόνων που ασχολούνται με την ενοποίηση της κλασικής με την κβαντική φυσική, πράγμα που θα ερμηνεύσει την λειτουργία του σύμπαντος. Θα τα ξαναπούμε όταν βγουν τα καινούρια δεδομένα».
«Ευχαριστώ, κύριε Γιώργο».
«Δεν κάνει τίποτα, Νικολάκη», είπα και μπήκα στην κουζίνα, όπου πίσω απ’ τη γερμένη πόρτα εισέπραξα το βαθύ φιλί της ερωμένης μου.
Εύκολα μπορείς να κατακτήσεις το κορμί μιας γυναίκας, η μαγκιά είναι να κερδίσεις το μυαλό της …
Η Χρυσούλα Σ. Γεωργούλα
Γεννήθηκε στην Πλατανούσα Ιωαννίνων, είναι απόφοιτος της οδοντιατρικής σχολής Αθηνών και εργάζεται στην Αθήνα. Διακρίθηκε στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης «Γιάννης Φάτσης» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με το ποίημα «Πέτρα» που δημοσιεύτηκε στη συλλογή «Περνούν οι μέρες» και με το διήγημα «Χλόη στις ράγες» στον 2ο διαγωνισμό διηγήματος του Diavasame.gr που δημοσιεύτηκε στο « 19 νέα βήματα» του Diavasame.gr, εκδόσεις Ελευθερουδάκη 2009.
http://www.schooltime.gr/
