Π λησιάζει η γιορτή της γυναίκας ,και δεν θα μπορούσαμε να μην αφιερώσουμε αυτή τη μέρα στην παλιά γυναίκα Μεγανησιώτισσα.Την κατάκοπη ,ηρωίδα ,-όπως άλλωστε και οι περισσότερες γυναίκες εκείνης της εποχής-.Την Μανα ,την αδερφή ,την σύζηγο,την γιάγιά
,την κόρη.
Ενα αφιέρωμα τόσο περιγραφικό, όσο και εντυπωσιακό,όπως καταγράφηκε στο πολτιστικό συμπόσιο τον Αύγουστο του 2008,με την εισήγηση της Μαυρέτας Αργύρη η οποία μας την παραχώρησε και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό.
Δομικό στοιχείο της ζωής μας τονερό.Η γυνάικα είχε αναλάβει αποκλειστικά τον εφοδιασμό του σπιτιού.Με την πινιάτα η την λάτα στο κεφάλι που την ισορροπούσε με την ποδολόγα,ανέβαινε κακοτράχαλους δρόμους ανηφορικούς,περπατούσε πολλή ώρα στο λιοπύρι κατάκοπη αλλά πάντα βιαστικήνα φέρει το νερό στο σπίτι.Να πιεί νερό η φαμίλια, να νιφτεί, να μαγειρέψει,να κάνει και μπουγάδα,αν έφτανε.Αλλιώς στην βλύχα φορτωμένη στο κεφάλι η στο γαιδουράκι -αν υπήρχε- τα βρώμικα ρούχα ,τα ασπρόπουχα,τα σκεπάσματα,και τις στρώσεις.Κι ένας θεός ήξερε πόσο βάραιναν αυτά όταν πλένονταν.Και πόσο πιο δύσκολος ήταν ο δρόμος της επιστροφής!
Κι όταν εκεί στις αρχές του ιουλίου τα πηγάδια στερφεύαν και το νερό λιγόστευε, η κοπιαστική δουλειά του γεμίσματος της πικιόνας γίνονταν μαρτύριο μιας και έπρεπε να πέσει στο πηγάδι αρκετές φορες για να μπορέσει επιτέλους να γεμίσει τα αγγειά της και να γυρίσει σπίτι νωρίς ,να προκάμει τις υπόλοιπες δουλειές.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που η μπουγάδα γίνονταν στο σπίτι,ήταν αρκετά κουραστικό.Επρεπε να ξυπνήσει αχάραγα να ανάψει φωτιά,να βράσει νερό στο καζάνι.Στην σκάφη,η στον μαστέλο με την βοήθεια της πλυταριάς σαπούνιζε τα ρούχα.Μετά έστρωνε στην κόφα τα μισοπλυμένα ρούχα,τα σκέπαζε με το μαγδάνι,και έριχνε από πάνω την αλυσίβα ( καυτό νερό με στάχτη , δαφνόφυλλα και λεμονόκουπες) για να καθαρίσουν.Τα άφηνε λίγη ώρα για να μαλακώσουν, κι αν το νερό δεν έφτανε ,τα ξέπλενε στις βλύχες.Μοναδική χαρά σε αυτόν τον απίστευτο μόχθο,ήταν το αντάμωμα με τις άλλες γυναίκες,οι κουβέντεςγια τα νέα του χώριού,για τους αφανέρωτους έρωτες,για προξενιά και για τις κρυφές ματιές του νέου που τις έριχνε βλέποντάς την φορτωμένη να ανηφορίζει.Πολλές γυναίκες ετοιμόγεννες την ώρα που απίθωναν την πινιάτα γεννούσαν εκεί.Κάποιες φορές νεκρά η πρόωρα μωρα.Γι αυτό πίστευαν ότι η αίσια έκβαση της γέννας και η υγεία του νεογέννητου ήταν θέλημα Θεού.Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά με τον ερχομό του ηλεκτρικού το 1974 άρχισαν σιγά σιγά να περνάνε στην ιστορία και σήμερα είναι απλά θέμα ενός διακόπτη.
Τα ξύλα .Ενα ακόμα βαρύ φορτίο που ήταν υποχρεωμένη αποκλειστικά η γυναίκα να κουβαλήσει Πρώτη ύλη για το σπίτι.Την μπουγάδα,το μαγείρεμα ,το ψήσιμο,το τζάκι..Κάθε αυλή είχε την πόστα του . Δεμάτια από προσανάματα ,κούτσουρα και δαυλιά.Αξημέρωτα έπαιρναν τα απαραίτητα–τριχιά,τσάπα,κασάρι,κι ένα μικρό πριόνι. λίγο νερό,λίγο ψωμί —και τράβαγαν πρός κάθε κατεύθυνση για να βρού ν ξύλα.Καμιά φορά έπαιρναν για παρέα και το μαρτίνι τους για να βοσκήσει όσο αυτές θα ετοίμαζαν το δεμάτι.Αλλες φορές πήγαιναν παρέα 2-3 γυνάικες μαζί για να κρατάει η μία την άλλη όταν κατέβαιναν τον λόγγο.Ετσι λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι οι γυναίκες ξυλοκόποι συνέβαλαν αρκετά ώστε αυτό το νησί να είναι σήμερα ένας καταπράσινος παράδεισος,αφού το ξύλευαν συστηματικά.
Από το 1950 και μετά η γκαζιέρα άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά στα σπίτια,και ανακούφισε λίγο αλλά δεν απάλαξε εντελώς την γυναίκα.
Το έργο της όμως δεν έχει τέλος.Αλλη μία δύσκολη αποστολή ήταν και η παρασκευή του ψωμιού.Από την πρώτη ύλη εως το τελικό στάδιο .Η γυναίκα όργωνε,έσπερνε, θέριζε το σιτάρι.Και μετά το αλέύρι αποθηκεύονταν στα κατώγια ,δίπλα από τις βαρέλες με το λάδι ,και το κρασί.Και ύστερα ανασκούμπωνε τα μανίκια της και ζύμωνε.Ετοίμαζε τα συγίρια της και έβαζε όλη την τέχνη της.Σε κάθε σπιτικό υπήρχε το σκαφίδι,η σήτα,η πινακωτή,η πλαστήρα, ο πλάστης.Ηθελε δύναμη και μαεστρία το ζύμωμα,και η γυναίκα αυτή τα είχε.
.Τα μπράτσα της ήταν γυμνασμένα και γερά από τις δουλειές.Αφού έφτιαχναν αρκετά καρβέλια τα άφηνα να φουσκώσουν και τα έψηναν μαζί με τις άλλες γυναίκες της γειτονιάς σε έναν φούρνο ,που τον έκαιγαν ώρες πρίν.Μαζί με το ψωμί έφτιαχναν και άλλα εδέσματα.Κουλούρα,Χριστόψωμα,κουλούρια της νύφης ,λειτουργιές,κ.α.
Το 1974 το ηλεκτρικό ζυμωτήριο ήρθε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην γυναίκα.Το ψωμί όμως δεν έχει την ίδια γεύση.Υπάρχου γυναίκες που φτιάχνουν ακόμα ζυμωτό ψωμί με τον παραδοσιακό εκείνο τροπο ,με την ίδια μυρωδιά και γεύση.
Συνεχίζεται………
πηγή http://meganisinews.wordpress.com/
