του Δημήτριου Παπαδόπουλου
Και ένα παιδί 10χρονο να ρωτήσουμε ποιο επάγγελμα και κλάδος είναι αυτό που επλήγη περισσότερο από την κρίση, ξέρει να απαντήσει: οι μηχανικοί και, γενικότερα, ο κλάδος των κατασκευών. Καλώς ή κακώς, οι κατασκευές δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης και επηρεάζονται περισσότερο κατά τη διάρκεια μιας οικονομικής ύφεσης. Κι όμως, οι 100.000 και πλέον μηχανικοί της χώρας, μετά τα χτυπήματα της απραξίας και της ανεργίας, δέχονται και τα χτυπήματα ενός κράτους σαδιστή!
Αντιπαραβάλλω δεδομένα, λοιπόν, σε πίνακα ώστε να γίνουν ξεκάθαροι οι όροι του παιχνιδιού «Μονά-ζυγά, δικά μου»…
| ΜΟΝΑ | ΖΥΓΑ |
| Α) Η παρακράτηση φόρου, δηλαδή η παραγόμενη αξία των υπηρεσιών από τους χιλιάδες μηχανικούς σε ποσοστό έως και 20%, παρακρατούνται ως άτοκο δάνειο για το κράτος τουλάχιστον επί έναν χρόνο. | Α) Οποιαδήποτε καθυστέρηση προς το κράτος εισπράτεται εντόκως. Οι ενεργειακοί επιθεωρητές που πήραν την ενίσχυση εκπαίδευσης και έπειτα απέτυχαν στις εξετάσεις, οφείλουν να επιστρέψουν όλο το ποσό εντόκως! |
| Β) Οι -κατ´ ελάχιστο- 5ετείς σπουδές, η ακόλουθη απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος μηχανικού, δεν καθιστά τον μηχανικό ικανό να εξετάσει και να κρίνει πόσο ενεργοβόρο είναι ένα κτίριο. |
Β) Αντ´ αυτού πρέπει να πληρώσει και να υποστεί τόσο σε εργατοώρες, όσο και σε χρήμα, τις εξής θυσίες
100 ώρες διδασκαλίας των σχετικών σεμιναρίων 50 ευρώ παράβολο για την πρώτη φορά στο σχετικό μητρώο 900 ευρώ για την πληρωμή των σεμιναρίων 300 ευρώ ετησίως για τη διατήρηση της ιδιότητας του Εν. Επιθεωρητή 100 ευρώ για την αγορά του απαραίτητου λογισμικού 80 ευρώ για φωτοτυπίες των σχετικών βιβλίων εκπαίδευσης Και, φυσικά, οι τελικές εξετάσεις μετά νέου παραβόλου!
|
Ο σαδισμός, ωστόσο, του κράτους δεν έγκειται μόνο στις οικονομικές του συμφερολοντικές βλέψεις… έχει και συνέχεια.
Το να αντιληφθεί ένας μηχανικός την πολυδαίδαλη διαδικασία για να καταστεί ενεργειακός επιθεωρητής, θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει διδακτέα ύλη για ένα τετράωρο σεμινάριο. Οι λέξεις μπέρδεμα και μπουρδούκλωμα επικρατούν σε κάθε μυαλό όταν ακούει τη διαδικασία κατάθεσης των δικαιολογητικών. Το να μπεις σε έναν απλό πίνακα -παρ” όλο που υποβλήθηκες, σιωπηρά, σε όλες τις παραπάνω διαδικασίες- αποτελεί οδύσσεια.
Αλλά και το πλαίσιο ανάπτυξης του νόμου ήταν το ίδιο σαφέστατο και συγκεκριμένο από την αρχή του νόμου! Έτσι, λοιπόν, το πρώτο έτος, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η 4ετής εμπειρία Το δεύτερο έτος… ήταν αρκετή η διετής εμπειρία. Τέλος, τούτη τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η ελάχιστη εμπειρία είναι μηδέν χρόνια. Τα έτη εμπειρίας αντικαταστάθηκαν από τα σεμινάρια των ΚΕΚ και τις μελλοντικές εξετάσεις που δεν έχει καθοριστεί ακόμη το πότε και το πώς! Τέλος, έρχεται και ο στραγγαλισμός των αμοιβών. Ενεργειακά πιστοποιητικά με 50 ευρώ (μαζί με το ΦΠΑ) πλέον αποτελεί κοινό τόπο πολλών μηχανικών.
Η αντίσταση στην πίεση του πολίτη για μείωση της τιμής αποτελεί σπάνιο φαινόμενο από τους μηχανικούς. Ενώ το κράτος λοιπόν υποβάλλει τους μηχανικούς στα πάνδεινα και τους καθιστά γρανάζι ενός συστήματος «ενεργειακής θωράκισης κτιρίων», που κατά γενική ομολογία θα ωφελήσουν στο μέλλον και το ίδιο το κράτος, του αφαιρεί κάθε ίχνος κύρους και αξιοπρέπειας. «Πώς;», θα μου πείτε. Φυσικά, με την ελεύθερη επιλογή του επιθεωρητή με κριτήριο την τιμή και μόνο. Αυτό για έναν φιλελεύθερο αναγνώστη δεν θα ακουγόταν κακό. Αλλά η πραγματικότητα θα τον διέψευδε…
Η ανυπαρξία εναλλακτικών δραστηριοτήτων, καθώς και το συναισθηματικό δέσιμο του επιστήμονα με τις πολυετείς σπουδές του, ρίχνουν την τιμή της ενεργειακής απόδοσης σε εξευτελιστικά επίπεδα.
Κλείνω λοιπόν με μία δαρβινική συμβουλή: «προσαρμόσου ή εξαφανίσου», αγαπητέ μηχανικέ. Αυτός είναι ο αμείλικτος νόμος της φύσης… Διάλεξε!
*Ο Δημήτριος Παπαδόπουλος είναι Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ
πηγή http://arouraios.gr
