Αρθρογράφος:
Γιώργος Αλεξάτος
Σ’ ακούω πολλές φορές να λες πως όλα κρίνονται πολύ μακριά από σένα κι από μένα. Κάπου ψηλά, σε χώρους και κύκλους ξένους για μας και τη ζωή μας. Δικαιολογείς, έτσι, την αδιαφορία σου για όλ’ αυτά που όπως υποστηρίζεις δεν έχουν κανένα νόημα: συλλογικές αντιστάσεις, κινητοποιήσεις, κοινωνικούς αγώνες. Τα βρίσκεις μάταια και κρυφογελάς για την αυταπάτη μας ότι μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην αλλαγή της ζωής μας.
Εσύ δεν πιάνεσαι κορόιδο. Αφού ακόμα και η χούντα θα έπεφτε και χωρίς Πολυτεχνείο, αρκεί να το ήθελαν οι Αμερικάνοι. Αφού και οι Γερμανοί θα έφευγαν και χωρίς αντάρτικα, αρκεί να τα κατάφερναν οι Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Στάλιν. Χωρίς τους λαούς. Χωρίς τα κινήματα Αντίστασης.
Είσαι βέβαιος για όλ’ αυτά. Το λες και το ξαναλές. Μου μένει όμως μια απορία.
Αφού όλα κρίνονται εκεί ψηλά και κάπου αλλού, γιατί, ρε φίλε, υμνολογείς κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι Καραϊσκάκηδες; Κανονικά και σύμφωνα με τη λογική σου, κάπου αλλού κρίθηκε και τότε το αν θα απελευθερωνόταν αυτός ο τόπος. Κάπου ψηλά και μακριά. Χωρίς Μεσολόγγια και Δερβενάκια και Αλαμάνες και Γραβιές.
Τους βασιλιάδες της Αγγλίας και της Γαλλίας και τον τσάρο της Ρωσίας θα έπρεπε να δοξάζεις. Σ’ αυτούς έπρεπε να στήνεις αγάλματα, τα δικά τους ονόματα έπρεπε να δίνεις σε δρόμους και πλατείες: Γεωργίου Δ, Καρόλου Ι, Νικολάου Α!
Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση είσαι τόσο ασυνεπής και αχάριστος;
Αναδημοσίευση από http://vathikokkino.com
